Over mijzelf
Wie ben ik?
Hoi allemaal!
Mijn naam is Esmee Bulder, ik ben 18 jaar oud en de eigenaar en oprichter van de Pretty Me community!
​
Waarom ik PM heb opgericht:
Velen hoor ik al denken. ‘Een meisje van 18, die begint aan zo’n community?’
Ik snap jullie gedachten helemaal! Ik ben redelijk jong om aan zoiets te beginnen, maar door mijn jaren ervaringen in de zorg met diverse problematiek heb ik ontzettend veel geleerd en ben ik er grotendeels op eigen kracht uitgekomen.
​
Mijn doel is altijd al geweest om mensen te helpen, van kinds af aan was dit al mijn intentie. Ik heb een nare jeugd gehad, en ook de afgelopen jaren heb ik mijzelf nog nooit weer volledig terug gevonden. Maar terwijl ik ben begonnen aan deze herstel community, weet ik wat ik met mijn toekomst wil. En weet ik wie ik ben, wie ik wil zijn en dat mensen helpen iets is wat ik de rest van mijn leven wil blijven doen. En met mijn ervaring, mijn kennis zou ik het liefste de hele wereld willen helpen die lijden aan mentale ziektes. In welke vorm dan ook.
Het oprichten van deze community geeft mij daarom kracht, een eigen wil en een zelfverzekerd gevoel. Ook zelf haal ik er steun en motivatie uit, desondanks dat het soms triggerend kan werken is dit voor mij een heel goed leerproces. Mijn hoogsensitiviteit heeft mij lang in de weg gezeten, maar ooit vertelde iemand mij dat ik het ook als een kracht kon zien. Destijds, als een jong, angstig en onzeker meisje wat de buitenwereld niet vertrouwde, begreep ik dat totaal niet en zei ik alleen maar ‘als dit zo verder gaat, wil ik het leven niet meer. Ik kan dit niet aan,’
Als ik daar nu aan terug denk, en mij inbeeld dat ik toen nog maar elf jaar oud was, en al zo beschadigd door het leven en zo bang voor de wereld om mij heen, word ik er zelfs verdrietig van. Destijds wist ik niet meer hoe ik moest leven met mijzelf. Nu, heb ik ontdekt hoe ik uit mijn sensitiviteit mijn kracht kan halen. Ik kan mensen aanvoelen tot het uiterste, ik weet vaak wat iemand voelt zonder dat ik ook maar een emotie van diegene hoef te zien. Vroeger vond ik dit naar, want ik kon er niks mee. Meestal zag ik alleen maar de ander lijden, en wou ik heel graag helpen maar ik wist nooit hoe en meestal was ik niet de aangewezen persoon om dat te doen. Dat vond ik heel lastig, en om eerlijk te zijn heb ik daar nu nog net zo goed last van met behandelgroepen en woongroepen waar ik heb gezeten. Altijd wou ik voor de ander klaar staan, maar sinds ik de afgelopen maand heb ontdekt dat dat niet mijn taak is, ga ik me in dat gebied proberen meer los te laten. Het is inderdaad niet mijn taak hun te helpen, dat is aan de begeleiding.
​
Terwijl ik die keuze maakte, besefte ik me dat ik eigenlijk blij werd van het helpen van mensen. Maar op mijn woongroep lukte het niet op de manier zoals ik dat wou, ik kon mijn mede bewoners niet helpen als hoe graag ik ze wou kunnen helpen. Mede doordat ik er zelf radicaal in werd meegezogen en dat mij snel overspoelde en ik uit wanhoop niet meer wist welke goede keuzes ik voor diegene moest maken, want alles wat ik deed leek niet te helpen. Ik voelde me dan radeloos, waarom kan ik deze persoon niet helpen? Na even realiseerde ik me dat het helemaal niet mijn taak is haar te helpen, dat is aan de begeleiding en ik kan deze rol niet zomaar overnemen.
Het lag me ergens dubbel toen ik er voor koos deze rol los te laten, maar op advies van de mensen om mij heen ga ik het toch doen. Wel besefte ik mij dat ik toch iets voor de mensen om mij heen zou willen kunnen betekenen, en daardoor ontstond deze community. Een plek waarin iedereen elkaar kan motiveren en steunen, maar waarbij iedereen (ook ik) de ruimte heeft een stapje terug te doen wanneer het hem/haar te veel word. Hierdoor kan ik tóch bezig blijven met het helpen van de buitenwereld om mij heen, kan ik mijn kennis em vaardigheden die ik heb geleerd toch op de juiste manier inzetten maar kan ik ook beter afstand nemen als ik merk dat ik mij te veel aan trek.
​
Over mijn problematiek en verleden:
Uit mijn vorige tekst viel het vast wel op te merken dat ik veel heb meegemaakt. Naast mijn sensitiviteit die al begon rond mijn zevende, en onzekerheid die daarbij kwam toen ik elf was, loopte ik in mijn tienerjaren daarna meerdere trauma’s op. Deze heb ik nog nooit volledig kunnen verwerken, dat staat nog wel op mijn planning maar voor nu wil ik me eerst goed zien voor te bereiden omdat zulke trauma sessies behoorlijk ingrijpend en heftig kunnen uitpakken de eerste paar weken. Ik wil er graag in gaan op het moment dat ik de volste vertrouwen erin heb, wanneer dat is weet ik nog niet maar dat ga ik vanzelf ervaren.
​
Mede door de ontwikkelde PTSS van deze trauma’s, ontwikkelde ik daarna een eetstoornis. Deze had meerdere oorzaken. Het niet weten hoe met mijn emoties en gevoelens om te gaan, de controle ergens op willen hebben en ingrijpende traumas die mijn zelfbeeld compleet hadden veranderd. Dun zijn was nooit mijn doel, eten was nooit waar het echt om ging. Ik was bang, bang om echt te leven. En bang om te ontdekken waar het daadwerkelijk om ging. Het onderliggende; mijn traumas waar ik geen contact mee wou maken. Hoe raar het ook klinkt, mijn eetstoornis stond hier tussen in. Zorgde ervoor dat ik hier geen contact mee hoefde te maken, hield mij veilig op een uiteindelijke levensgevaarlijke manier…
​
Na een aantal jaren lijden aan deze ziekte, maakte ik een halfjaar geleden de overstap naar écht herstel. Met héél veel ups en downs, en met intens veel angst.
​
Ik heb ontdekt wat mijn eetstoornis mij heeft gegeven, behalve het vreselijke ziekte deel. En omdat ik mij te lang vast hield aan deze ongezonde manier van het in stand houden en verdoven van mijn gevoels en gedachten, dat het levensgevaarlijk werd, zou ik willen dat anderen op tijd ontdekken wat hetgene is waardoor deze eetstoornis zich heeft doen ontwikkelen. Het is namelijk geen keuze. Een eetstoornis gaat niet om eten, gewicht, calorieën, stappen of maten. Het is een masker van. Meestal zit er heel veel onder, en dat was bij mij ook zo. Ook al had ik dit in het eerste stadium niet door…
​
Hopelijk kan ik met Pretty Me mensen hiermee bereiken, het liefst zou ik de hele wereld willen helpen. Maar ook heb ik de afgelopen tijd geleerd dat dat niet kan, en ik sommige rollen moet overdragen aan de mensen die daarvoor zijn hoe graag ik ook iedereen zou helpen, steunen, troosten en motiveren. Maar dat kan ik helaas niet. Maar ik kan wel iets beginnen waar ik compleet alles in mijn eigen handen heb, afstand kan nemen wanneer ik dat wil, helpen en steunen als het voor mij goed voelt maar ook nabijheid kan zoeken als ik het zelf lastig heb.
​
Verdere leuke weetjes over mij:
Naast dat ik onwijs houd van schrijven, is ook fotograferen en paardrijden een grote passie van mij!
Ik ben dan misschien hersteld van mijn eetstoornis, maar een dingetje van mij blijft dat ik altijd één korstje moet laten staan.
Ik ben een enorme rommelkont, en zo chaotisch als ‘t maar kan. Mijn huisgenoten worden er soms gigantisch moe van…
Ik heb dan ook een hekel aan opruimen, maar als ik het heb gedaan geeft het me altijd wel heel veel rust.
Ik ben niet single meer! Ik ben namelijk smoorverliefd op mijn gekke pony Diva.
Ik doe veel aan fitness, maar dit is niet om te compenseren! Sporten geeft mij een positief en energiek gevoel. Daarnaast eet ik dan ook veel meer dan het gemiddelde.
Ik houd van bakken! Dit doe ik niet heel vaak, maar als ik het doe geniet ik er van. En oh ja, meestal is de helft van het beslag dan al op voor het de oven in kan 🙈
Ik woon op een paardenstal/ zorgboerderij waar ik dagelijks geniet van het mooie uitzicht en de tientallen paarden om mij heen, inclusief Diva.
Sinds 28 Februarie is Pretty Me officieel mijn bedrijf geworden, op deze datum heb ik mij ingeschreven bij de KVK!
Ik ben bezig met het schrijven van een eigen boek, een fictief verhaal maar wel met delen autobiografie.
Ook schrijf ik regelmatig gedichten over mijn gedachten en gevoel, ik haal hier heel veel rust uit.
Er zijn meerdere mensen wie mede mogelijk hebben gemaakt van het oprichten van deze community, het schrijven van mijn boek en het écht gaan voor herstel. Deze personen worden ooit nog persoonlijk bedankt in een van mijn volgende blogs.