Herstel is mogelijk
Deze blog schrijf ik in het zonnetje vanaf een terrasje met een kop koffie en een stukje taart. Iets met lief zijn voor mijzelf. En iets met zo goed als hersteld zijn van mijn eetstoornis. Afgelopen dinsdag verscheen er op het instagramaccount van Mind Young Studio een post met een deel van mijn verhaal. Een post waarin ik mij kwetsbaar opstelde. Een post waarvan ik stiekem in mn broek scheet dat deze online zou komen. Kwetsbaar opstellen is namelijk niet iets waar ik goed in ben. Maar toch deed ik het.
De post die online kwam bevatte een stuk van mijn verhaal waardoor mijn eetstoornis is ontstaat, namelijk gepest worden. Iets wat ondertussen al zo ontzettend veel jaren achter mij ligt en iets waar ik eigenlijk nooit open over vertel. Maar ondertussen is het wel iets wat mij heeft gevormd tot wie ik vandaag de dag ben. Ondanks dat het pesten al heel wat jaren achter mij ligt, is het ook iets wat heel wat jaren heeft geduurd. Voor een zeven jaar lang ben ik gepest geweest. Beginnend in groep 8, doorgaand tot aan havo 5. In deze zeven jaar is het pesten steeds heftiger geworden en hoorde ik iedere dag opnieuw “Je bent dik.” “Je bent lelijk.” “Je moet afvallen.” “Je bent niks waard.” “Niemand geeft om je en je hebt geen vrienden.” “Wanneer pleeg je zelfmoord?” Woorden die mij iedere dag opnieuw raakte en buiten deze woorden ben ik geregeld geslagen, geschopt of van de trap geduwd. Ik ging op zoek naar manieren om met dit alles om te gaan. In het begin was dit vooral veel sporten en later kwam daar ook een eetstoornis bij. In mijn ogen, met name door het pestsen, kon ik niks goed doen en faalde ik in alles wat ik deed. Mijn eetstoornis gaf mij controle en daarmee ook het idee dat ik wel iets goed kon doen. Er volgde jaren van mijzelf uithongeren en roofbouw plegen op mijn lichaam en heb ik iedere centimeter gehaat. Er zijn meerdere behandelingen geweest, maar nooit stond ik er voor open om er echt voor te gaan. Om echt voor herstel te kiezen. In 2018 kwam het omslagpunt; ik zag niet in hoe slecht het daadwerkelijk ging, maar het ging heel erg slecht. Zo slecht dat er werd verteld dat ik niet lang meer te leven zou hebben als ik zo door zou gaan. Iets wat mij op dat moment niet zoveel deed, maar wel iets wat later voor veel besef is gaan zorgen. Iets waardoor de knop om is gegaan en ik echt voor herstel ben gaan kiezen. Iets wat niet makkelijk is geweest, maar wel iets wat het zo waard is geweest.
Na aanleiding van die post, kreeg ik een heel aantal reacties van volgers. Aan de ene kant volgers die geen weet hadden van dit verhaal en mijn eetstoornis. En aan de andere kant volgers die het wel wisten. Tussen deze reacties zaten een aantal reacties die mij hebben laten huilen. Reacties die ik niet had verwacht, maar wel reacties die mij zo veel goed deden. En door deze reacties ben ik ook gaan nadenken; het is namelijk precies vier jaar geleden dat ik in opname zat. De opname die mijn leven heeft veranderd. Ik begon na te denken over hoe verschillende mijn leven is met vier jaar terug. En dat verschil is zo intens groot, dat ik er stil van werd. Vier jaar geleden was een terrasje pakken met koffie en een stukje taart ondenkbaar. En als ik het al deed, zou ik dat nooit alleen doen. Nu vind ik het echt super fijn als ik in mijn eentje op een terrasje kan zitten met mijn laptop om een blog te schrijven, wat dingen uit te zoeken voor mijn werk of aan mijn studie te zitten.
Buiten dit verschil, is er nog het verschil van compenseren en ander eetstoornisgedrag. Ik heb in de jaren van mijn eetstoornis zo ontzettend veel eetstoornisgedrag ingezet, dat een leven zonder dat gedrag onmogelijk leek. Alleen niets is minder waar. Ik ben gestopt met kcal tellen. Gestopt met compenseren. Gestopt met overmatig sporten. Okee ik sport nog steeds veel, maar dit is nu omdat ik het heel fijn vind om te sporten en niet vanuit compensatie. Ik ben gestopt met producten buitensluiten. Gestopt met heel planmatig eten. Gestopt met het volgen van een eetlijst. En al deze dingen zijn niet in een keer gegaan. Sterker nog, ik heb hier zeker wel een jaar of twee over gedaan. En ook ik ben sinds mijn opname nog vaak genoeg op mijn bek gegaan. En soms hard ook. Soms zo hard dat ik begon te twijfelen of ik het een terugval zou moeten noemen. En ik denk ook dat ik het op sommige momenten ook echt een terugval kan noemen. Ik weet ook dat ik soms nog steeds uit moet kijken. Nog steeds zijn er bepaalde valkuilen, maar ik weet waar ze zitten waardoor ik er bijna niet meer intrap. En als ik er wel intrap, dan is er snel besef over. En tuurlijk soms is het voor mij ook moeilijk om er dan weer uit te komen, maar ik zak nooit meer zo ver weg als ik vroeger kon doen. Het is steeds een beetje ondieper. Steeds een beetje minder lang.
En herstel is niet makkelijk. Dat is het voor mij ook niet geweest. Zeker in het begin na mijn opname; mijn omgeving zag het gevecht zoveel minder waardoor er ook meer onbegrip vanuit hun kant kwam. Ik at immers normaal, had een gezond gewicht en compenseerde niet meer, hoezo had ik dan nog een eetstoornis? En hoezo had ik het dan nog steeds moeilijk? Het was toch opgelost? Alleen dat was het niet. De basis was er, maar daar hield het op. En de basis moest nog sterker worden voordat het makkelijker zou gaan worden. En voordat de basis sterk genoeg voor is, ben je een hele tijd verder. Wees in die tijd lief voor jezelf. Misschien wel het moeilijkste, maar wel het belangrijkste. En dit gaat stapje voor stapje. De ene dag is dit stapje misschien groter dan de andere dag. Dit is okee. Als ik nu terug kijk; zou ik absoluut niet terug willen naar de periode met mijn eetstoornis. Hoe verleidelijk het soms ook is. Hoe verleidelijk het soms ook is om niets te voelen. Of welke functie van de eetstoornis dan ook weer in te zetten. Ik ben in gaan zien dat mijn leven 180 graden is omgedraaid. Iets wat ik nooit als mogelijk heb gezien. En toch is het mij gelukt.
Ergens dacht ik dat mijn eetstoornis mij de veiligheid en vrijheid kon bieden die ik zocht. Alleen dat kon het niet. Het bracht schijnveiligheid. Een gevangenis. Het maakte mij een controlfreak. En al deze dingen heb ik los kunnen laten. Ik kan als ik een dagje weg ben met vriendinnetjes hun laten kiezen waar we gaan lunchen. Ik kan op zulke momenten kiezen waar ik zin in heb. Ik ben op zulke momenten niet meer bezig met kcal tellen of ander eetstoornisgedrag. Ik heb nu zoveel meer vrijheid dan in het leven met mijn eetstoornis. Alle lieve reacties en dit besef van de afgelopen dagen, heeft mij zo intens dankbaar gemaakt. Ik ben gaan beseffen dat het een hele lange weg die zo hobbelig als ik weet niet is geweest. En ik ben zo dankbaar dat ik iedere dag door ben blijven zetten. Hoe graag ik soms ook op wilde geven. Hoe graag ik soms ook terug wilde naar mijn eetstoornis.
Ik hoop dat deze blog jou met een eetstoornis of een verstoorde relatie met eten, kan inspireren. Ik hoop dat je uit deze blog de inspiratie of motivatie weet te halen die je nodig hebt. Misschien is het de motivatie om je eetlijst te volgen. Of misschien is het de motivatie om hulp te zoeken. Of misschien is het de motivatie om te gaan voor een volgende stap in je herstel. Alles daarin is okee. Zo lang je maar onthoud dat herstel echt mogelijk is. En ook ik geloofde daar nooit in, maar ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat ik zo goed als hersteld ben van mijn eetstoornis. En ik gun jou dat je dat strakjes ook kan zeggen. En dat hoeft niet morgen, of volgende week, of volgende maand, of volgend jaar. Neem je tijd. Het mag ook over vier jaar net zoals ik.